donderdag 11 april 2019

Ierse prijsvechter


Nadat we ons over de vliegschaamte heen hadden gezet, hadden we tickets geboekt bij een bekende Ierse prijsvechter. We hadden al een tijd uitgekeken naar de door ons geplande stedentrip en eindelijk was het dan zo ver. Wat een vergissing en wat een duurkoop bleek het te zijn!

Natuurlijk is het te begrijpen dat, als je weinig voor een vliegreis wenst te betalen, je ook niet de beste service mag verwachten. Dat je moet betalen om handbagage groter dan een gemiddelde portemonnee mee te mogen nemen is te billijken. De kosten van eten en drinken tijdens een korte vlucht lijken me ook geen zaken om je al te druk over te maken. De krasloten waar men mee door de cabine loopt met het verhaal dat het voor goede doelen is en zeker niet voor de eigen winst, kunnen ook prima genegeerd worden.

Kwalijker wordt het als je moedwillig bij het inchecken met een reisgenoot stoelen uit elkaar krijgt aangeboden. Uiteraard kun je stoelen naast elkaar krijgen als je maar extra betaalt. Maar dan heb ik het echter nog niet over het bagagebeleid met betrekking tot iets grotere tassen, koffers en trolleys gehad. Ook de website waarop dit allemaal keurig wordt uitgelegd, heb ik dan nog niet besproken. Dat laatste ‘keurig’ is uiteraard cynisch bedoeld.

Stel ik wil met één trolley reizen die ik in het ruim wil laten vervoeren omdat ik een nagelschaartje en mijn deodorant mee wil nemen. Geen heel bijzondere dingen, zou ik zeggen. Dan wordt het zoeken op de website. Een zin als:

“Klanten zonder prioriteit die een tweede grotere trolley mee willen nemen kunnen de 10kg Check-in tas aanschaffen”

helpen dan niet echt. Ook dit is een uitgekiende manier om mensen maar zoveel mogelijk te laten betalen voor iets wat ze niet begrijpen laat staan nodig hebben. Wat prioriteit? Welke tweede trolley? Ik wil gewoon (zonder prioriteit) één trolley meenemen? Wat dan?

Oooh… dan moet ik hier zijn:

“Passagiers die "Prioriteit & 2 Handbagage" of een Plus/Flexi/Family ticket of een connecting flight ticket gereserveerd hebben, kunnen 1 extra tas van 10kg aan boord meenemen die in de bagage sizer moet passen (max 10kg en afmetingen 55cm x 40cm x 20cm)”

Toch weer die prioriteit? Ik hoef geen extra tas, ik wil maar één trolley meenemen.

Kan ik er dan toch nog voor kiezen om de tas in het ruim laten vervoeren of moet ik dan de zogenaamde ‘10kg Check-in tas’ aanschaffen? Geen idee.

Voor een bedrijf dat moedwillig zijn klanten slecht informeert en behandelt, ligt geen mooie toekomst in het verschiet en zou zich moeten schamen. Dan laat ik de manier waarop het personeel wordt behandeld nog maar even buiten beschouwing.

Op naar staanplaatsen in de vliegtuigen en op naar het betalen voor het gebruik van het toilet tenzij je een consumptie hebt aangeschaft en genuttigd.

Gelukkig is daar nog de keuze om nooit meer met Ryanair te vliegen.

woensdag 17 oktober 2018

Winkelwagenmunt


In mijn jeugd zag je regelmatig in vijvers en sloten niet alleen fietsen maar ook winkelwagens liggen. Vaak waren deze al in verre staat van ontbinding en verroesting. Kennelijk vergat men nog wel eens de boodschappentas en werden de boodschappen met de winkelwagen naar huis gebracht. Was men hierna te lui om het karretje terug te brengen? Of werden ze uit pure baldadigheid in de plomp gegooid? Ook nu zie ik nog wel eens een verdwaald karretje in de wijk maar het lijkt toch minder geworden te zijn. Wordt dit veroorzaakt door de introductie van het onderpand?

Omdat de winkelwagens toch een aardig bedrag kosten (men zegt inmiddels zo’n € 700,-) bedachten de winkeliers een onderpand. Voor een klein bedrag, 50 cent of een hele euro, kun je de kar loskoppelen van de andere karren om vervolgens te gebruiken in de winkel. Zet je deze na het doen van de boodschappen weer keurig terug bij de andere karren dan kun je het onderpand er weer uithalen. Prima idee zou ik zeggen!

Wat mij echter verbaast is dat ik inmiddels nauwelijks meer euromunten in mijn portemonnee heb maar wel een groot aantal winkelwagenmunten. Van het automerk dat ik rijd maar onlangs heb ik er zelfs ook één bij de servicebalie van de supermarkt gekregen. Er schijnen zelfs verzamelaars van winkelwagenmuntjes te zijn en er zijn heuse sites waar je je eigen munten kunt laten maken met opdruk naar keuze in 'kleine' oplages (vanaf 100 stuks).

Wat is nog het nut van een onderpand als het geen enkel waarde meer  vertegenwoordigt? Ik kan het karretje gewoon weer in de vijver dumpen, of iets minder spectaculair op straat achterlaten, nadat ik de boodschappen er mee thuis heb gebracht. Omdat ik geen behoefte heb aan 100 munten moet ik de volgende keer wel even langs de servicebalie voor een nieuwe munt. Zal het na een aantal keer beginnen op te vallen dat ik er alweer één kom halen? Dat lijkt me sterk als ik zie hoe vaak de servicebalie medewerkers wijzigen.

Toch lijkt de munt dus te helpen. Dat zal vast te maken hebben met de menselijke (of Nederlandse?) psyche? Natuurlijk zijn er dan ook nog de karren die naast het gebruik van een munt nog een extra beveiliging hebben. Deze karretjes lopen vast op het moment dat je over een grens loopt die om de winkel is getrokken. Groot nadeel van deze oplossing is dat deze karren vaak hebben besloten zich niets van de lijn aan te trekken maar ook in de winkel niet vooruit te branden zijn. Het doen van boodschappen wordt daarmee een grotere workout en uitdaging dan het simpelweg in de sloot dumpen van de kar.

maandag 9 januari 2017

NS Mededeling

“Over enkel… …. … te Utr… ..ntraal. U kunt hie. ….. op d.  …. naar … vanaf perron 7”. Wie deze aankondiging herkent en kan invullen is een ervaren NS reiziger. Met enige regelmaat neem ik plaats in de trein. Ik weet over het algemeen in welke trein ik zit, hoe laat deze vertrekt en waar die naartoe gaat. Ook ben ik iemand die weet op welke trein ik, indien nodig, moet overstappen en naar welk perron ik mij moet begeven om die trein te nemen. Zelfs de hoeveelheid overstaptijd die ik ter beschikking heb, weet ik na een tijdje wel. Als een conducteur dus meent iets door de intercom van een trein te moeten melden dan ga ik ervan uit dat het van belang is ,voor mij of mijn medereizigers. Waarom gebeurt het dan zo vaak dat zijn of haar mededeling niet is te volgen en ongeveer zo klinkt als het hierboven staat beschreven?

Dan heb ik het niet over die keren dat ik bijna uit mijn stoel wordt geblazen omdat het veel te luid is of dat de mededeling zo zacht uit de speakers komt dat deze het volume van de muziek, die uit de koptelefoon van mijn buurman komt, niet overstijgt.

Is het niet mogelijk om in een trein een geluidsinstallatie aan te leggen waarmee reiziger in alle treinstellen fatsoenlijk kunnen verstaan wat de conducteur zegt? In de trein heb ik over het algemeen goed bereik met mijn mobiele telefoon. Er is zelfs af en toe een beetje wifi. Zo moeilijk zou het toch niet moeten zijn? Natuurlijk is het koppelen van treinstellen het probleem, maar een beetje bluetooth hier en daar…..  

Ik moet er niet aan denken dat de conducteur daadwerkelijk een belangrijke mededeling moet doen. “Het achterste treindeel blijft achter op het rangeerterrein, u wordt verzocht uit te stappen”, “Is er een dokter aanwezig in de trein?”, “Deze trein is tot stoppen gedwongen en men eist 3 miljoen losgeld, maar maakt u zich geen zorgen”, “In treinstel 9940 staat het toilet in brand, heeft één van u toevallig een brandblusser die wel werkt bij zich?” of een melding van gelijke strekking. De helft van de treinreizigers zou uit blinde paniek van voor naar achteren (of vice versa) door de trein gaan rennen, terwijl de andere helft stomverbaasd toekijkt en zich afvraagt wat dat gekraak dat zojuist door de intercom klonk dan wel niet betekende? 

Op het forum van de NS wordt over hetzelfde euvel geklaagd. De moderator en een hoofdconducteur erkennen het probleem simpelweg en dat is dan dat. Als ik echter geacht word de mededelingen van de conducteurs serieus te nemen, leg dan ook een geluidsinstallatie aan die in alle gekoppelde treinstellen goed functioneert. Dank u en prettige voort….  … .. .eis! 

vrijdag 2 december 2016

Handdroger

Wat is dat toch met het afdrogen van handen in openbare toiletten? Op de lagere school begon het met een katoenen handdoek. Eerst je handen wassen met een stuk zeep dat was bevestigd op een ijzeren stang en er uit zag als een te kleine uitgedroogde rugbybal. Daarna probeerde je je handen te drogen met een handdoek die al kletsnat was geworden door al het gedroog van je klasgenootjes. Of die handdoek ooit werd gewassen heb ik mij destijds nooit afgevraagd en aan die vraag durf ik mij nu niet meer te wagen.

Al snel werd dit probleem verholpen door de handdoekrol. De rol moet stevig aan de muur worden bevestigd want niet zelden moet er met het volle gewicht aan gehangen worden om de handdoek aan het rollen te krijgen. Helaas blijkt de rol eindig en is de kans groot dat wanneer jij wilt gaan drogen al velen naar dat laatste, onvindbare, droge stukje handdoek hebben gezocht.

Een andere oplossing werd gevonden in de vorm van papieren handdoekjes. Geen doordrenkte handdoeken meer en je hoeft ze ook niet te wassen. Wel moet je de schuurpapieren doekjes aanvullen en na gebruik weggooien. De vullers van de handdoekdispenser krijgen instructie om er veel te veel in te doen zodat ze er te strak in zitten. Iemand die als eerste één handdoekje wil pakken, moet er een hele stapel uitrukken om zijn of haar handen te drogen. Doet diegene dat niet dan blijft er een berg handdoeksnippers op de vloer en in de wasbak achter. Ook worden de vullers zo nu en dan geacht de handdoekjes er verkeerd om in te doen waardoor ze er sowieso per stapel uit moeten worden getrokken. Helaas raken deze papieren handdoekjes ook op. Dat gaat gezien de geschetste problemen sneller dan verwacht.

Natuurlijk is er een hybride vorm gevonden. De combinatie van de handdoekrol met de papieren handdoekjes. Je krijgt telkens een stukje van de papieren rol aangeboden waarna je geacht wordt een stuk af te scheuren. Ook deze rol is echter eindig en dus geen echte oplossing.

Nu doet de handdroger zijn intrede. Eerst met drukknop om hem te starten, later hoef je er je handen maar onder te houden en, als het goed is, begint het apparaat te blazen. Iemand met zeeën van tijd en veel geduld zal mogelijk ooit droge handen aan deze exercitie hebben overgehouden maar ik moet nog altijd mijn handen aan mijn broek afdrogen terwijl ik het toilet verlaat. Dit euvel is niet onopgemerkt gebleven bij de droogindustrie en men is met een oplossing gekomen in de vorm van een hands-in handdroger. Bij gebruik van deze machine ben ik blij als ik al mijn vingers na afloop nog heb en mijn huid niet al te zeer is verschoven. Voor droge handen neem ik de gehoorbeschadiging graag op de koop toe. Bovendien is de energierekening gelukkig voor de uitbater van het toilet.

Alle bovenstaande handdroog oplossingen kom ik in de praktijk nog tegen. Kennelijk is er nog geen definitieve, alles oplossende optie gevonden. Kom maar op met de volgende stap in de evolutie van de handdroger

woensdag 21 september 2016

Voetbal..... saai

Dat was me een sportzomer wel! Zoals elk jaar hadden we de Giro d’Italia, Wimbledon, de Tour de France en zijn broertje de Vuelta España maar daar kwamen deze zomer ook nog eens het Europees kampioenschap voetbal in Frankrijk en de Olympische spelen in Rio de Janeiro bij. Zojuist zijn de Rio 2016 Paralympics afgerond en kunnen wij en de heren en dames sportcommentatoren eindelijk bijkomen.

Ik zal maar direct vertellen dat ik geen fanatieke sporter ben en zelfs geen fanatieke kijker. Er is mij bij het kijken naar de uitzendingen van de Olympische Spelen wel iets opgevallen. Ineens worden er namelijk sporten uitgezonden die leuk zijn om naar te kijken maar normaal gesproken niet aan bod komen, of het moet op een tijdstip zijn dat iedere burger ligt te slapen of op een zender die ik niet afneem van mijn kabelexploitant. Het is begrijpelijk dat populaire sporten zoals voetbal, tennis, wielrennen en hockey veel aandacht op de Nederlandse televisie krijgen. Als we daar het schaatsen in de winter bijvoegen dan hebben we het sportplaatje wel compleet. Alle hiervoor genoemde sporten vallen echter niet in de categorie “interessant om naar te kijken”.

Met enige regelmaat eindigt een voetbalwedstrijd in 0-0, soms zelfs een bloedeloze. Nou niet echt iets om je op te verheugen op een zondagmiddag. Als er vier doelpunten in 90 minuten vallen dan heb je te maken met een uitzondering. De wielrenners heb ik deze zomer live aan mij voorbij zien racen. Als dit in totaal 13 seconden duurde dan schat ik het hoog in, ik reken de motoren en volgauto’s niet mee. Een paar uur op televisie naar een wielerwedstrijd kijken, is ook geen bezigheid die je op het puntje van je stoel doet. Pas bij een eventuele eindsprint wordt het spannend. Laat ik maar niet over tennis en het rijden van 10 kilometer aan rondjes op de schaats beginnen want het is zo al saai genoeg.

Het is mooi om te zien dat er sporten bestaan die wel de moeite waard zijn om te kijken. Neem nou basketbal. Het spel gaat snel op en neer en er wordt vaak gescoord, al tellen ze de punten dubbel. Dat aan het eind van de rit Amerika wint doet eigenlijk niet ter zake. De bal is goed zichtbaar in tegenstelling tot hockey waar je af en toe maar moet gokken waar de bal is. Waarschijnlijk al tegen een voet van de tegenstander aangekomen. Zelfs volleybal en handbal zijn leukere sporten om naar te kijken dan onze favoriete nationale sporten.

Het is wat mij betreft dan ook een goed teken dat het Nederlands elftal niet mee mocht doen aan het EK. Laten we ons vanaf nu richten op de leuke en interessante sporten en dan bedoel ik niet sportvissen of golf die volgens het ledenaantal respectievelijk op nummer 3 en 4 van populaire sporten staan. 

maandag 26 oktober 2015

Tevreden

Onlangs dacht ik met weemoed terug aan mijn cassettebandjes. Bij de laatste verhuizing heb ik mijn cassettedeck en pick-up de deur uitgedaan. Mijn lp’s en cassettebandjes hebben dezelfde route de deur uit gevolgd. Mijn elpees schijnen nog ergens een tweede (in sommige gevallen derde) leven te lijden, maar mijn cassettes zijn bij het vuil terecht gekomen. Dat vinyl in bepaalde kringen weer (of nog) populair is, wist ik wel. Dat ook cassettebandjes nog te koop zijn, verbaasd me meer. Je moet er overigens wel wat meer je best voor doen dan in de jaren ’80. 

Ik herinner me nog goed de tijd die ik doorbracht met mijn wijsvinger boven de rode REC. knop van mijn cassetterecorder. Hierbij wachtte ik tijdens de TOP40 op het moment dat de deejay klaar was met de aankondiging van een nummer dat ik wilde opnemen. Met een beetje geluk lukte het om niet al te veel te missen van het intro, maar evenzo vaak begon de deejay toch weer te praten en kon ik opnieuw beginnen. Terugspoelen en wachten op het volgende nummer. Ook het einde was altijd een spannend moment, hoe lang kon je blijven opnemen zonder dat er doorheen gepraat werd? Zo had ik bandjes vol met muziek. 

Opnames van elpees was natuurlijk stukken makkelijker. Lenen bij de bibliotheek was een goede optie, maar dan had je vaak te maken met krakende of zelfs overslaande exemplaren. Toch was ik destijds zeer tevreden met mijn verzameling van muziek, zowel elpees als cassettebandjes. 

Laat ik dan maar meteen de videobanden noemen. Ook deze zijn samen met de videorecorder verdwenen. Videobanden zonder strepen en ruis waren bij mij een zeldzaamheid. Ik herinner me dat de kwaliteit van een videorecorder onder andere werd afgemeten aan hoe goed het stilstaande beeld was. Stond dat echt stil of leek het op een scene dat zwaar leed aan Parkinsons? Ook daar heb ik echter heel wat avonden tevreden mee doorgebracht. Kijkend naar eigen video’s of een videoband die uit de videotheek werd geleend. Wat heb ik laatst smakelijk gelachen om een vriend die in 2014 nog ergens een video wilde gaan huren. 

Nu luister ik muziek via Spotify en kijk ik films op Netflix. Als dat niet snel genoeg opstart of ook maar even hapert, ben ik al ontevreden. Hoewel de kwaliteit en beschikbaarheid van muziek en beeldmateriaal de afgelopen dertig jaar dus dramatisch zijn verbeterd, weet ik niet of mijn tevredenheid gelijke tred heeft gehouden. Het lijkt van niet. Kennelijk ben ik gewend geraakt aan de nieuwe mogelijkheden en stem ik daar mijn verwachtingen op af. Hoe zal zich dit de komende dertig jaar ontwikkelen? Kijk ik dan ook terug op de kneuterige manier waarop ik nu naar muziek luister en naar televisie kijk? 

Ik zal in elk geval met een glimlach terugdenken aan mijn cassettebandjes als bij mij thuis het internetsignaal er uit ligt en ik eens geen Spotify of Netlix kan ontvangen. 

zondag 5 april 2015

Stoer

Ik bevind me in de gelukkige omstandigheid dat ik dagelijks naar mijn werk kan fietsen. Dat vind ik heerlijk om te doen. ’s Ochtends is het lekker wakker worden en op de weg terug kan ik heerlijk alles van mij af laten glijden. Zo begin ik fris aan de avond. Onlangs moest ik denken aan mijn slogan, die ik vast ergens vandaan heb. Dapper en dom liggen zeer dicht bij elkaar en stoer is in de meeste gevallen gewoon stom. Waardoor kwam het dat ik hier aan moest denken?

Rond het tijdstip dat ik mij weer op het stalen ros hijs om naar huis te gaan, fietsen ook de laatste scholieren richting huis. Dat laatste neem ik aan, hoewel ze er niet heel veel haast mee lijken te hebben. Van de wetten van Newton en gyroscopische momenten schijnen ze geen last te hebben. Het is een wonder om te zien dat ze niet met fiets en al omslaan. Sterker nog! Ze weten er, naast het gebruik van hun mobiele telefoon, ook nog een blikje stimulerende drank bij achterover te slaan. Dit blikje moet natuurlijk, zodra het leeg is, met veel bombarie in de berm worden weggegooid.

Ik weet het: je kunt van scholieren op hun leeftijd nog niet verwachten dat ze alle consequenties van hun gedrag kunnen overzien. Na twee keer zullen ze toch wel onthouden dat wanneer je op de fiets een blikje gaat leegdrinken je halverwege de fietstocht met een leeg blikje in je hand zit. De derde keer moet je toch een betere oplossing hebben gevonden dan het weg te smijten in de berm. Moet de maatschappij dan zogenaamde blikvangers langs de weg zetten om er een soort spelletje van te maken? Blikjes basketbal? Het is absoluut niet stoer om daar je blikje in te gooien dus dit schiet volledig zijn doel voorbij. Waarschijnlijk verwacht de jeugd in de toekomst overal een basket aan te treffen waar ze hun rommel al rijdend in kunnen gooien.

Het zijn uiteraard niet alleen de scholieren. En het zijn ook niet alle scholieren. Vuilniszakken die in de natuur worden gedumpt en asbakken die op parkeerplaatsen worden geleegd. Kijk na sluitingstijd eens rond op het terrein rondom een McDonald’s drive in, talloze voorbeelden. We vinden met zijn allen dat de rommel zoals men die in landen als India aantreft echt niet normaal en smerig is. Ongedierte trekt het aan. Dat in Nederland het zwerfafval ook voer is voor ratten, muizen en ander ongedierte vergeten we voor het gemak maar even. Als we daar last van hebben dan bellen we wel een bedrijf of instantie om dat probleem op te lossen. Het heeft waarschijnlijk te maken met de westerse decadentie, luiheid en gemakzucht. Laat ik nou net wat dit betreft mijn hoop op toekomstige generaties hebben gevestigd.

Natuurlijk is het doel van stoere mensen dat anderen zich er druk om gaan maken en dat doel hebben ze bereikt. Wat dat betreft: petje af!